Moinho do Joaquim

De eerste kilometers volgen de Rivier de Alportel naar het noorden door een eerst schaars bewoonde en later doodstille vallei. In het voorjaar (wij liepen de route eind februari), bloeien de fruitbomen, hangt het citrusfruit knalgeel en oranje aan de bomen en beginnen de wilde bloemen ook overal al in bloei te raken. Zelfs de eerste wilde orchideeën kan je alweer aantreffen!

Vanuit de Alportel vallei, maak je een heel interessante uitstap in de droge rivierbedding van de Fundo rivier. Hier bevindt zich een in onbruik geraakte Nora of oude waterput met kraakhelder water, waarschijnlijk gebruikt voor oude hortas of groentetuinen. Kijk ook eens naar de stenen in de droge rivierbedding van de ribeira Fundo. Doordat dit gebied ooit bedekt was met ijs en later onder water stond, zijn in de stenen soms fossielen aan te treffen.

Ribeira do Alportel

Na deze bezichtiging lopen we terug naar het oorspronkelijke pad en steken we  de Ribeira do Alportel over. Het pad houdt hier op en aan de overkant loopt het verder. Wanneer het veel geregend heeft is deze oversteek, en die een paar honderd meter verderop, bijna een garantie voor natte voeten. Neem een paar plastic zakken mee, of een handdoek zodat de schoenen uit kunnen wanneer je in de winter Moinho do Joaquim gaat lopen! Nu gaat de route langzaam stijgen in de vallei. Het uitzicht wordt steeds mooier naarmate je hoger komt en verbreedt zich vanuit de Corte Vidreiro vallei naar de Umbria vallei.

Op 7 kilometer wordt het hoogste punt bereikt; het molentje (nu een ruïne) van Joaquim ofwel de Moinho do Joaquim. Zijn telefoonnummer staat nog op het afbrokkelend gesteente geverfd.  Van hier af aan gaat het pad weer dalen. Op het 10 kilometer punt ligt Restaurante O Monte Velho, waar je heerlijk kan lunchen (vermits een dag van tevoren afgesproken). Hierna is het nog maar 4 kilometer door een dicht beboste vallei terug naar het beginpunt.